Aretaon asperrimus - Straszyk rogaty

Fot. 1  

Fot. 2  

Fot. 3  

Fot. 4  

Fot. 5  

Nazwa łacińska:	Aretaon asperrimus
PSG:	118
Nazwa polska:	Straszyk rogaty
Aktywność:	Dzienna
Rozmnażanie:	płciowe i partenogenetyczne
Biotop:	np. Drzewa, Krzewy, Skały itp, xxx nad poziomem morza itp
Temperatura °C:	W dzień XX°C, w nocy nie niżej niż YY°C
Wilgotność powietrza %:	np. W dzień XX-ZZ%, w nocy nie niżej niż XX-VV%.
Żywienie_odnosnik:	nie wybieraj nic
Wydzielanie substancji chemicznej:	Nie
Sposób składania jaj:	Zakopuje
Trudność hodowli:	Łatwy w hodowli
Odnośnik do opisu:	Aretaon asperrimus - Straszyk rogaty

Występowanie - Sabah

O gatunku - Jego odkrycie szacuje się na 1906 rok, kiedy to znalazł go Redtenbacher. Jest gatunkiem, który może sprawiać kłopoty w hodowli, ponieważ jego różne stadia wymagają odmiennych warunków. Odnosi się to szczególnie do dorosłych samców i samic przed ostatnią wylinką. Gatunek ten charakteryzuje się widocznym dymorfizmem płciowym.

Wygląd - Samica dorasta do około 8cm. Jest brązowo-czarna. Przez całe ciało przechodzą żółte paski, bardziej wyraźne u samca i żółto-białe plamki. Jest pokryta drobnymi kolcami. Na głowie występują dwa wyrostki z których wyrastają kolce, a tuż za nią kolejne 4 kolce. Oczy czarne w żółte kropki. Na początku tułowia 2 kolce, później kolejne 2, a na środku tułowia 4 duże symetrycznie ułożone wyrostki, z których również wyrastają kolce. Wszystkie te kolczaste wyrostki są czerwone. Na odwłoku również kolce, tyle, że mniejsze i ułożone rzędami symetrycznie wzdłuż osi ciała. Odwłok jest szeroki. Na jego końcu znajduje się wyraźnie zaznaczone rostrum, z dużym kolcem i dwoma białymi plamkami po bokach. Po bokach ciała, szczególnie w okolicy nóg występują kolejne cierniste wyrostki. Nogi brązowo-czarne. Pierwsza część do stawu kolanowego gruba, masywna i kolczasta, a druga za kolanem cienka, smukła i gładka. Spodnia część ciała jest żółta i pokryta czarnymi wyrostkami. Czułki czarne o długości 4cm.

Samiec osiąga wielkość 5-6cm, jest mniejszy i smuklejszy niż samica. Ubarwienie podobne do samicy, tyle że paski biegnące wzdłuż ciała są bardziej wyraźne. Cała budowa ciała taka sama jak u płci przeciwnej, tylko brak mu dwóch kolców pomiędzy czterema dużymi wyrostkami na tułowiu a dwoma kolcami na jego początku i pokładełka na końcu odwłoka. W tym miejscu odwłok jest kulisty i rozszerzony, gdyż zawiera narządy kopulacyjne.


Terrarium - powinno być średniej wielkości, większe dla liczniejszej populacji. Dno powinno być wysypane kilkucentymetrową wilgotną warstwą torfu, gdyż samice składają w nim jajeczka. Temperatura powinna być rzędu 22-25°C, a wilgotność sięgać 70-90%. Terrarium należy spryskiwać ciepłą wodą, kilka razy dziennie. Bardzo ważna jest dobra wentylacja, gdyż bez świeżego powietrza owady giną. Nie można również zapomnieć o wymianie liści stanowiących pożywienie na świeże, ponieważ pojawiające się na nich pleśnie są dla owadów zabójcze. Ściany należy wyłożyć korą lub siatką dla ułatwienia im wędrówek i zrzucania wylinek. Umieszczenie kawałków kory i gałęzi w środku sprzyja owadom, ponieważ lubią się po nich wspinać, a także służą za kryjówki.


Rozmnażanie - płciowe, samica składa około 3-4 jajeczek dziennie. Jaja mają 7-8mm długości, są beczułkowatego kształtu i szarawe z czarnym wzorkiem. Samica zakopuje je w podłoże składającego się z wilgotnego torfu. Młode wylęgają się po około 3-4 miesiącach w temp. 22-25°C. W okresie inkubacji trzeba pamiętać o utrzymaniu odpowiedniej wilgotności w inkubatorze. Rozwój owadów trwa około 4-5 miesięcy. Samiec spędza praktycznie całe dorosłe życie na grzbiecie samicy, podróżując razem z nią. Samce rosną szybciej, co może doprowadzić do partenogenezy, ponieważ zanim samica będzie gotowa do rozrodu samiec może umrzeć. Dlatego zaleca się trzymanie samców w niższej temperaturze. Takim sposobem obniży się ich metabolizm i dotrwają aż samica osiągnie dojrzałość płciową. Kłopotliwy jest także chów samic, ponieważ do zrzucenia ostatniej wylinki potrzebują bardzo wysokiej wilgotności. Jeśli nie zapewnimy im odpowiednich warunków nie zrzucą do końca wylinki i umrą. Kiedy zbliża się proces linienia samica staje się „blada”, wszystkie kolory bledną, a ciało staje się grube, jakby „napompowane” to znak, że zbliża się wylinka i trzeba znacznie podwyższyć wilgotność. Chyba, że do tej pory wilgotność utrzymywała się na wysokim poziomie to nie ma się czego bać. W takich warunkach wylinka przebiega bezproblemowo. Później można wrócić do wcześniejszych warunków. Takie znaczne podwyższenie wilgotności odnosi się wyłącznie do zrzucenia ostatniej wylinki przez samicę, podczas gdy do tej pory wilgotność nie była na poziomie 90%. Duża wilgotność i wysoka temperatura nie zaszkodzi mniejszym owadom, dlatego jeśli w ciągu całego rozwoju owada zapewnimy wysoką wilgotność nic się nie stanie i ostatnia wylinka przebiegnie prawidłowo. Podniesienie wilgotności jest konieczne tylko wtedy gdy do ostatniej wylinki samicy nie utrzymywała się ona na wysokim poziomie.

Nimfy przypominają kawałek kory i są różnokolorowe: czarne, brązowe, zielone z różnymi odcieniami tych kolorów, występuje także różnokolorowe marmurkowanie. Samca można odróżnić już u nimf, gdyż jego odwłok nie posiada widocznego pokładełka jak samica, jest to możliwe już po 3 wylince.

Pożywienie - jeżyna, malina, bluszcz, dąb, ognik szkarłatny.

Opracowanie Łukasz Czok